ارگونومی مشارکتی بدین صورت در کتاب مهندسی فاکتورهای انسانی و ارگونومی تعریف شده است:
مشارکت کارکنان در برنامه ریزی و کنترل مقدار قابل توجهی از فعالیت های کاری خود، با دانش و قدرت کافی برای تأثیر گذاری بر فرآیندها و نتایج به منظور دستیابی به اهداف مطلوب.
ارگونومی مشارکتی رویکردی به ماکرو ارگونومی است و مبتنی براین اصل است که درجه پیشرفت ارگونومی وابسته به میزان مشارکت انسانها در سازمان است. به عبارت دیگر، ارگونومی مشارکتی نیازمند آن است که کاربران نهایی کاملاًَ در توسعه و اجرای ارگونومی در گیر شوند. واژه ارگونومی مشارکتی در اواسط دهه ۸۰ میلادی توسط نورو وایمادا ابداع شد. ارگونومی مشارکتی بمعنای مشارکت فعال سازمان در توسعه و اجرای دانش ارگونومی با حمایت کامل مدیریت به منظور ارتقاء شرایط محیط کار، کیفیت و بهره وری است. از ویژگی های ارگونومی مشارکتی آن است که کارکنان را قادر می سازد ارگونومی را بعنوان یک دانش و همچنین بعنوان یک تکنولوژی فرا گیرند و از آن برای حل مشکلات محیط کار استفاده کنند.
